تصویر برداری رادیوایزوتوپی از کورتکس کلیه

پیلونفریت دلیل عمده اسکار کلیه در اطفال می باشد. ده تا بیست درصد از افرادی که دچار اسکار می شوند دچار بیماری پرفشار خونی در زندگی آتی می شوند لذا شناسایی دقیق و پی گیری مداوم اطفال با اسکار کلیه مهم می باشد. هدف این مقاله مروری بر ارزیابی رادیوداروی ( 99mtc-dimercaptosuccinic acid ) 99m tc - dmsa در تشخیص اسکار و عفونت پیلونفریت و مقایسه ارزش تشخیصی این روش با روشهای دیگر مانند سایر روشهای رادیوایزوتوپی، رادیولوژی و سونوگرافی می باشد. نتایج نشان داده شده است که سونوگرافی می تواند تقریبا 39 درصد موارد پیلونفریت تشخیص داده شده توسط 99m tc-dmsa را نشان دهد. سی تی اسکن احتمالا روش حساس و موثر در تشخیص پیلونفریت و عوارض آن است. سی تی اسپیرال و ( magnetic resonance immaging ) mri حساسیت یکسان و قابل اعتمادی در تشخیص پیلونفریت نسبت به اسکن 99m tc-dmsa دارند ولی به هر حال استفاده روتین آن در بررسی اولیه و مطالعات پیگیرانه در اطفال مبتلا به uti عملی نیست. انجام سونوگرافی داپلر جهت تشخیص پیلونفریت حساسیت و ویژگی به ترتیب برابر 70 تا 8/73 درصد و 7/85-7/87 درصد با در نظر گرفتن اسکن 99m tc - dmsa بعنوان استاندارد طلائی دارد. تصویربرداری 99m tc - dmsa حساسترین روش تصویربرداری و نیز استاندارد طلائی جهت تشخیص اسکار و پیلونفریت می باشدکه حساسیت 91 - 89 درصد و ویژگی 100 درصد دارد. نتایج نشان داده شده که اسکن 99m tc-mag3 می تواند اطلاعات مشابه ای جهت بررسی کورتکس نسبت به اسکن 99m tc-dmsa در اختیار ما قرار داده و نیز عملکرد نسبی کلیه محاسبه شده با آن قابل مقایسه با اسکن 99m tc-dmsa است. هرچند برخی محققان پیشنهاد می کنند که زمان جایگزینی اسکن 99m t c- mag3 ( 99mtc-mercapto acetyl tri-glycine ) به جای 99m tc-dmsa رسیده است چرا که این نوع رادیودارو می تواند اطلاعات اورودینامیک هم در اختیار بگذارد، هرچند این موضوع نیاز به مطالعه بیشتر دارد. چون پیگیری 12 ماهه نسبت به 6 ماهه پس از پیلونفریت وجود یک ضایعـه پایدار را با دقت بیشتـری نشـان می دهـد برخی از متخصصین انجام اسکن 99m tc - dmsa ، 12 ماه را جهت بررسی بهتر توصیه می کنند.